Lisa heeft in de namiddag nog een zwemwedstrijd in het eigen bad in Heist-op-den-Berg. Als ze samen met mama terug thuis is, laten we nog pizza aan huis leveren en dan vetrekken we.

We besluiten nog tot in Nieuwpoort te rijden en te overnachten aan de jachthaven. Het wordt onze eerste reis met de pas aangekochte mobilhome. Het is nog vroeg op het seizoen (heel wat boten liggen nog niet in het water, ook de boot van Filip en Jan nog niet), waardoor het bijzonder rustig is aan de jachthaven. Plaats zat dus om er te overnachten. We hebben bovendien geluk dat de sanitaire blok waar je normaal alleen maar binnen kan met een pasje van de jachtclub, gewoon open is.

Rond 22u gaan we slapen. Onze eerste overnachting in onze nieuwe mobilhome. Best wel spannend.

We hebben een heel rustige nacht gehad. De temperaturen blijven nog even lekker hoog (tot 20°C – vanaf morgen zal het een stuk frisser worden). Na het ontbijt (en het gebruik van de sanitaire faciliteiten van de jachthaven) besluiten we een wandeling te maken naar het strand. Daarvoor moeten we even om langs de vismijn. Dan gaat het langs de prachtige prommenade naast de monding van de Ijzer. Het is jaren geleden dat we hier nog zijn geweest. Wat is het hier mooi geworden. Op de middag gaan we iets eten aan de dijk. We komen terecht in ‘De Vloote’, waar Diego ons bedient … spijtig genoeg is Diego de Nederlandse taal niet zo goed machtig en lijkt het erop dat hij nog niet lang in dienst is. In de tijd dat we er zitten krijgt hij meermaals goed onder de voeten van de patron. Maar voor de prijs van 15 EUR voor soep, salade bar, peperstaek met frieten en een desert, zijn we goed bediend, vinden we.

Voor de terugweg hopen we gebruik te kunnen maken van de veerdienst die ons aan de andere kant van de Ijzer moet brengen. Daar is een natuurgebied en een nog ongerept strand. Door werken gaat de veerdienst echter niet tot daar, maar wel naar de ‘oude’ jachthaven. Van daar is het nog amper 10 minuutjes stappen tot aan de mobilhome.

Rond 15u vertrekken we, richting Nord-pas-de-Calais. We rijden naar Escalles, waar we in de ACSI-campergids plaats hebben gevonden, met zicht op Het Kanaal/de Atlantische Oceaan vlak aan Cap Blanc. Onderweg regent het (zoals eigenlijk voorspeld) bijzonder hand... het beste van de dag hebben we gehad.

Op de camperplaats “Les Erables” in Escalles is er nog veel plek. We worden er ontvangen door een vriendelijke oudere man, die ons in z'n chaletje een briefje schrijft voor één overnachting voor 13,5 EUR (incl. elektriciteit, toillet en douche – primitief, maar in orde). Voor die luttele som krijgen we een verzorgde en mooie plek in de plaats met zicht op de omringende heuvels en de zee in de verte. Aanvankelijk is het nog grijs van de regen, maar tegen de avond trekt het wat open en zien we zelfs tankers over de oceaan varen.

’s Avonds kijken we toepasselijk naar de film “Bienvenue chez les ch’tis”.

Vannacht heeft het nog stevig geregend, maar vooral hard gewaaid. Opvallend hoe een mobilhome van 3.500 kg door de wind toch wat heen en weer schommelt … maar we liggen goed in onze warme bedden.

Als we opstaan, is de wind blijven aanhouden en is het zoals voorspeld een heel stuk kouder geworden. Hadden we hier een week eerder kunnen zijn, hadden we één van de zonnigste en warmste maartse weken ooit gehad. Vandaag zullen we het moeten stellen met ‘normale’ temperaturen en een stevig briesje. Maar de zon is alvast van de partij. Vanaf onze ontbijttafel zien we zelf de witte krijtrotsen van Engeland. Het is dus best wel helder weer.

Papa heeft 2 wandelingen in deze buurt voorbereid. Het toeval wil dat de eerste voorbij de camperplaats komt. We hoeven ons dus niet te verplaatsen en kunnen van hieruit aan de wandeling starten. Dat doet ons besluiten om hier nog een extra nacht op deze camperplaats te blijven. Papa gaat dit ’s morgens al regelen. Er liggen in de chalet van de eigenaar enkele stokbroden. Op de vraag of we er eentje kunnen kopen, blijkt dat ze allen gereserveerd zijn, maar dat hij voor ons er nog een bij de bakker zal gaan halen en het naar onze mobilhome zal brengen.
Wat een vriendelijke man! Alleen lijkt hij toch wat “ch’tis” te spreken… maar het kan ook aan onze ‘geweldige’ kennis van het Frans liggen.

Van het stokbrood maken we onze picknick. Rond 10u beginnen we aan de wandeling. Goed ingepakt tegen de wind. De weiden vol met het in bloem staande koolzaad, maakt van het landschap een prachtig lappendeken van gele, groene en bruine kleurpartijen. Prachtig om zien. Naarmate we dichter tegen de kustlijn komen, wordt de wind ook heviger. Bovenaan de obelisk op Cap Blanc Nez is de wind zeer hevig. In die mate zelfs dat Lisa niet alleen overeind kan blijven staan. Dat was even schrikken. We blijven er dan ook niet lang en zetten onze weg verder naar Cran d’Escalles. Daar staat ‘une baraque de frites’ … het doet ons denken aan de film “Bienvenue chez les ch’tis” waar we de avond daarvoor naar gekeken hebben en waar de postdirecteur die als vorm van demotie naar Nord-pas-de-Calais gemuteerd wordt, door z’n collega’s wordt ingewijd in het fenomeen van het frietkot. Dat kunnen we niet aan ons laten voorbijgaan en we bestellen een portie frietjes die we dan op het strand opeten.

Vervolgens gaan we verder. Nog een deel bovenop de krijtrotsen, daarna terug het binnenland in richting Escalles en de campercamping.

Een mooie wandeling, bij finaal zonnig, maar koud weer, niet in het minst door de zeer stevige en aanhoudende wind.

Vandaag overnachten we nog in Escalles. Morgen rijden we wat verder voor een wandeling aan Cap Gris Nez.

Het zonnetjes is van de partij en ten opzichte van gisteren is de wind sterk gaan liggen. Bij het afhalen van onze stokborden in het chaletje van de eigenaar van de camping, komen we te weten dat het de rest van de week zo’n weer zal worden, d.w.z. redelijk zinnig met wat lichte bewolking, maar wel fris. We hebben dus geluk.

Na het ontbijt rijden we naar Tardighen, waar er een parking is die langs onze uitgestippelde wandelroute ligt. De parking ligt achteraan een dood lopende straat. Pas als we helemaal aan het einde van die weg zijn, staat er doodleuk dat campers rechtsomkeer moeten maken. Geen probleem dat men campers weghoudt van de reguliere parkings, maar dat bordje had aan het begin van de weg kunnen staan … of er zouden toch enkele camperparkings kunnen gemaakt worden. We vrezen dat we dit in de toekomst nog frequent gaan meemaken. Vervelend, want er zijn leukere dingen te doen dan het zoeken naar parkeerplaatsen waar we wel mogen staan. Op de parkeerplaats bovenop Cap Gris Nez, zijn er verrassend genoeg wel enkele ruime parkeerplaatsen voor mobilhomes voorzien. Die zijn nog grotendeels leeg. We hebben dus geluk. In het hoogseizoen zou het hier wellicht vol staan.

Meer dan 15 jaar geleden zijn we nog eens op Cap Gris Nez geweest met o.m. nonkel Luc en tante Marleen van Annemie (was uitstap vanuit Nieuwpoort waarbij we toen ook de aquaria van Naussica in Bologne-sur-Mer hebben bezocht). Ten opzichte van toen, is het op Cap Gris Nez nu helemaal veranderd. Het is veel toeristischer geworden met geasfalteerde paadjes e.d. We blijven er niet lang en beginnen aan onze wandeling.

Het eerste deel gaat richting Wissant met enkele mooie uitzichten.

Het tweede deel van de wandeling gaat wat meer door het binnenland. Op een bepaald moment zie we in de verte een gigantische bunker staan. Het gebied krioelt er eigenlijk van de Duitse verdedigingsbunkers uit WOII, maar dit is echter een bunker van jewelste. Als we wat dichter naderen zien we dat het een plek moet zijn geweest waar zeer grote kanonnen gestationeerd waren. Buiten de bunker staat een fenomenale loop van een kanon. Onze route komt echter niet langs de bunker zelf, dus het blijft wat bij gissen wat het doel was van deze bunker.

Het derde en laatste deel van de wandeling loopt opnieuw langs de kustlijn met mooie uitzichten op de kliffen en rotsstranden.

Als we terug aan onze mobilhome zijn, bekijken we bij koffie en cake wat onze volgende bestemming zou kunnen zijn. We opteren om door te rijden naar de baai van de Somme. We rijden naar Le Crotoy. We opteren om opnieuw naar een plek te gaan waar we elektriciteit en sanitaire voorzieningen hebben. Het wordt camping ‘Les Trois Sablières’.

We mogen er zelf een plek uitkiezen. Het is even manoeuvreren, maar we kiezen een plek uit waar we in de namiddag in het zonnetje kunnen zitten. Als we aan de receptie brood willen bestellen voor de volgende dag, krijgen we doorleuk als boodschap dat ze dat pas opnieuw doen vanaf Pasen (m.a.w. dus na de Paasvakantie … begrijpe wie begrijpen kan). Gelukkig zijn we op alles voorzien en zullen we dus morgenvroeg onze eigen gasoven voor het eerst gebruiken om kleine broodjes af te bakken. We moeten dan wel zien dat we morgen aan brood geraken. We gaan er vanuit dat we dat wel in Le Crotoy gaan vinden. Daar stappen we morgenvroeg naar toe.

Bij het slapengaan worden we nog getrakteerd op een prachtig concert … van kikkers. De baai van de Somme is een gebied met heel wat waterpartijen: een trekpleister voor broedvogels, maar dus blijkbaar ook voor hele groepen kikkers. Gelukkig horen we het niet in de mobilhome zelf en kunnen we rustig slapen.

We staan op met mist. We starten de dag met het afbakken van ciabatta-broodjes die we hadden meegenomen van thuis. De gasoven ruikt nog wat naar nieuw, maar doet het perfect. Bij deze is ons oventje in de mobilhome meteen ook uitgetest. Omdat we moeten zorgen dat we vandaag aan brood geraken, hebben we besloten een wandeling te maken in de baai van de Somme naar Le Crotoy, in de hoop en verwachting dat we daar wel een bakker zullen vinden.

De baai van de Somme is een bijzonder natuurfenomeen. In bepaalde opzichten wat te vergelijken met ‘Het Zwin’ bij ons. Een citaat uit een brochuurtje dat we aan de receptie van de camping hebben meegenomen: “In de baai van de Somme mengen zich watervlakken, vennen, duiden en zoutwaterweiden tot een landschap tussen aarde en water, waar hemel en zee in elkaar opgaan. Het is er genieten van betoverende, ziltgeurende wandelingen in een uitzonderlijk landschap dat voortdurend in beweging is. Een spel van kleuren in grijs, beige en wit, de uitgestrekte luchten, het zijdenachtige, opalen en parelende licht…”. De baai van de Somme is één van de grote Franse halteplaatsen voor trekvogels.

Bij laag water kan de baai met gidsen overgestoken worden. Maar dat doen wij niet. We starten onze wandeling in het duinengebied vlak achter de baai. Dan gaan we deels over het strand. Aanvankelijk nog in een wat grijs en mistig landschap, maar gaandeweg breekt de zon door en als we 5 km later in Le Crotoy zijn, schijnt de zon opnieuw volop. Het blijkt best wel een levendig dorpje te zijn met verschillende visrestaurantjes aan de baai … en zoals gehoopt enkele bakkers. We slaan er meteen 3 stokbroden in. Ze steken als 3 antennes uit de rugzak van Annemie. Een grappig zicht.

Terwijl papa nog enkele foto’s gaat maken van scheepjes en scheepswrakken op de zandbanken van de baai, geniet de rest op een bank van het zonnetje met zicht op de baai.

Daarna gaan we iets eten in één van de talrijke restaurantjes. Een 3-gangenmenu voor 20 EUR op een terras in de zon … dat laten we niet aan ons voorbij gaan. Tijdens het eten zegt Lisa plots verschrikt: “He die kijkt naar mij!” “Wie, Lisa?”, vragen we. “Die garnaal”, wijzend naar een grote roze garnaal op het bord van Jonas… Het mag niet verbazen dat Lisa geen vismenu heeft gekozen, maar het bij een croque heeft gehouden. De rest doet zich te goed aan de Normandische mosseltjes (moules de Bouchot) die een stuk kleiner zijn dan de Zeeuwse bij ons. Het is dus werken voor onze maaltijd om al die kleine mosseltjes uit die kleinen schepjes te halen.

Na het middagmaal gaan we voldaan terug richting de camping. We gaan deze keer niet deels langs de duiden, maar wel volledig langs het strand. In de verte zien we mensen die de oversteek naar de andere kant van de baai maken.

Als we aan de mobilhome zijn aangekomen, testen we onze ligzetels eens uit. Zalig in het zonnetje!

Vandaag is het plan om aan de andere kant van de baai van de Somme het dorpje Saint-Valery-sur-Somme te bezoeken en daarna door te rijden naar Dieppe, onze laatste bestemming van deze Paasvakantie.

In Saint-Valéry-sur-Somme worden we nog eens geconfronteerd met het feit dat het niet steeds evident is om parkeerplaats te vinden voor een mobilhome. Er is ter plaatst wel heel wat parkeerruimte, maar campers worden een eindje uit het centrum gehouden. We parkeren op een ruime parking waar een aantal grote winkelketens verzameld zijn. Van daaruit is het amper 10 minuutjes stappen naar het dorp zelf, dus dat valt wel mee.

We wandelen eerst langs de kleine haven (waar ook het stationnetje is van het stoomtreintje dat o.m. tussen Le Crotoy en Saint-Valèry-sur-Somme rijdt) en vervolgens langs een mooie en verzorgde promenade langs de baai. Daar eten we onze picknick. Vervolgens trekken we het centrum in. Saint-Valéry-sur-Somme is een mooi stadje met een middeleeuws gedeelte en een nieuwere kern. Door de vele heuvels krijg je meerdere uitzichtspunten die je telkens vanuit een andere hoek laten genieten van de Baai van de Somme. In het oude gedeelte van Saint-Valéry-sur-Somme zijn er nog vele charmante straatjes, oude poortgebouwen, een kerk en een bijzondere plantentuin. De moeite waard om hier eens langs te komen.

We maken geen wandeling tot aan het strand zelf (na de vorige wandeldagen zullen we de kerk wat in het midden houden voor Jonas en Lisa), maar keren terug naar de mobilhome en rijden vervolgens door naar Dieppe. Daar opteren we voor een mooie camperplaats vlak aan de haven onder de wit-gele krijtrotsen. Het is er al opvallend druk… wat moet dit zijn tijdens de zomervakantie? We gaan er meteen op verkenning. We moeten langs de haven, waar naast vissersboten heel wat plezierjachten liggen. Wat opvalt is de hoogte van de stijgers. Het is laag water en aan de rand van de kaai gaapt een diepte van toch minstens 10 meter. De naam Dieppe zou ontstaan zijn rond het jaar 1000 toen de rivier die daar in het Kanaal uitmondde (de Arques) door de Vikingen de Diepe genoemd werd, wegens haar diepte… begrijpelijk.

We gaan tot op het kiezelstrand waar je zicht hebt op de krijtrotsen en het chateau de Dieppe. We besluiten morgenvoormiddag terug te komen om dat van wat naderbij te bezoeken.

Langs de haven vinden we een Italiaans restaurant waar we pizza en pasta eten. Dan gaat het richting de camperplaats voor een rustige nacht.

De camperplaats is volledig vol gelopen. Nochtans hebben we hier niks van gemerkt. Het is stil en rustig geweest deze nacht.

Het zonnetje breekt al wat door en na een rustig ontbijt gaan we op stap richting chateau de Dieppe. Zaterdag is marktdag in Dieppe en het centrum waar de winkelstraten zijn, is extra (meer gezellig) druk.

Het kasteel is wegens werken niet binnen te bezichtigen, maar we lopen er rond en gaan tot boven op de krijtrotsen, vanwaar je een vrij volledig beeld van Dieppe hebt. Bovenop de krijtrotsen staan tal van bunkers uit WOII als deel van de Atlantic wall-verdediginglijn van de Duitsers. Dieppe is trouwens het bloederig toneel geweest van een op 19 augustus 1942 mislukte inval van de geallieerden. Wat meer info van Wikipedia: “De aanval op Dieppe, ook bekend als De slag om Dieppe of Operatie Jubilee, was een geallieerde aanval op de door de Duitsers bezette havenstad Dieppe, gelegen aan de noordelijke Franse kust, tijdens de Tweede Wereldoorlog, welke plaatsvond op 19 augustus 1942. De aanval werd uitgevoerd door meer dan 6000 infanteriesoldaten, hoofdzakelijk Canadezen, ondersteund door Britse zeemacht en luchtmacht contingenten. Het doel van de operatie was om een belangrijke haven te veroveren en bezet te houden gedurende een periode, om te bewijzen dat dit mogelijk was en om informatie in te winnen en te kijken hoe de Duitsers zouden reageren. Ook was de aanval bedoeld om de Luftwaffe in een grotere slag te betrekken. De aanval werd over het algemeen beschouwd als een tactische ramp, met geen van de hoofddoelen verwezenlijkt. 4384 van de in totaal 6086 mannen, welke tot aan de wal kwamen, werden gedood, verwond of gevangengenomen. De Royal Air Force en de RCAF verloren 119 vliegtuigen, terwijl de Royal Navy 555 slachtoffers telde. De catastrofe in Dieppe heeft waarschijnlijk latere geallieerde voorbereidingen voor Operatie Toorts en D-Day beïnvloed.”

Terug aan de mobilhome eten we een stokbrood en rijden daarna huiswaarts. Met de mobilhome, duurt dit rit van een dikke 300 km iets langer dan met de gewone auto. Rond 19u zijn we thuis.

Een geslaagde eerste uitstap met onze nieuwe aankoop. Het geeft goesting voor meer.